Big Pete Pearson werd geboren in 1936 in Jamaica maar verhuisde als jongeling met zijn ouders naar Texas, in de Saint-John's Baptist geloofsgemeenschap net buiten Austin. Zijn grootouders - zijn grootvader was prediker en zijn grootmoeder zendeling - voedden hem op in de schaduw van de kerk. Daar ontstond ook de liefde voor muziek. Pete volgde pianolessen, maar ontdekte later de gitaar en bas. Jaren later verhuisde hij naar Phoenix waar hij optrad in het locale circuit, maar het duurde niet lang of hij regeerde aldaar de bluesscène. Doorheen de jaren werkte Big Pete met muzieklegenden als Ray Charles, B.B. King, Muddy Waters, John Lee Hooker, Tina and Ike Turner, Big Joe Turner, Etta James, The Neville Brothers, Koko Taylor, Gate Mouth Brown, Johnny Ace, T.D. Bell, Big Mama Thornton, T-Bone Walker, Screamin' J. Hawkins, Pinetop Perkins, Joey DeFrancesco, Buddy Guy, Janiva Magness, Erbbie Bowser, Blues Boy Hubbard, Candye Kane en een eindeloze rij anderen. Zijn fysieke verschijning en overweldigende sterke stem zijn opvallend. Hij is steeds een vaderfiguur geweest voor de talrijke bluesmannen en vrouwen die zich als bandlid met hem op het podium waagden. Niettegenstaande hij een lokale legende is die in 1995 nog werd bijgezet in de Arizona Blues Hall of Fame, is Big Pete's grandeur bekend over heel de wereld en speelt hij tegenwoordig meer in Europa dan in de States. Voor het vijfde jaar op rij palmt ‘De Coninckplein Live!’ het plein in Deurne (Antwerpen) in met livemuziek. De vier eerste donderdagen van juli zijn gevuld met drie optredens per avond. Verschillende genres komen aan bod: blues, reggae, pop, rock, Vlaamse of feestmuziek… Een mix van grote namen of onbekende talenten: kwaliteit en ambiance verzekerd! Donderdag 03/07/2014 was een blues dag met “Band Of Eli” (BE), Marquise Knox (US) en “Big Pete” Pearson & “Guitar” Ray & “The Gamblers” (US/IT). Wij waren op tijd op het gezellige plein, om er dank zij James King van ‘Sunshine Concerts’, een babbel te kunnen doen met ‘Arizona’s King of the Blues’: Mr. Lewis Paul “Big Pete” Pearson.

Lewis Paul “Big Pete” Pearson, je was negen (nu bijna 70 jaren geleden!) als je (ergens inAustin, TX) voor de eerste keer optreedt in een plaatselijke kantine. Herinner je je deze tijd nog?

(“Big Pete” kijkt me recht in de ogen en knikt snel heel overtuigend…) Ja, dat optreden in de club, dat herinner ik me nog heel goed… Ik wou al muzikant worden, toen ik zes jaar was… en, ik speelde al gitaar op mijn zevende…

Door wie ben je muzikaal beinvloed?

Door de groten als “Big” Walter [Walter Horton, ook gekend als “Big” Walter Horton of Walter "Shakey" Horton, (1918 – 1981) / Amerikaanse blues harmonica speler], … BB King [a.k.a. Riley Ben King° (1925)], … Muddy Waters [a.k.a. McKinley Morganfield / Amerikaanse blueszanger, wordt in de bluesmuziek gezien als een opvolger van zijn voorgangers Son House, Willie Brown, en Robert Johnson (1913 – 1983)], Jimmy Reed [a.k.a. Mathis James "Jimmy" Reed (1925 – 1976) / Amerikaans blueszanger en -gitarist]… In feite door al de zangers die ik toen hoorde zingen. Ik wou dat doen, wat zij deden, maar ik wou het nog beter doen. Dat is altijd mijn doelsteling geweest: het net een beetje beter doen.     

Je treedt veel op in Europe – meer dan in de States. Is er vanuit het muzikale standpunt, een verschil tussen Europe en de US?

Ik speel nu al zes jaren regelmatig in Europa... Nu loopt mijn tour af op 13 juli.
(Muzikale verschillen tussen VS en EU?) De verschillen zijn zo groot als de verschillen tussen dag en nacht. De mensen in Europa lijken meer van de muziek te genieten. De interactie met de muzikanten is veel groter. Ze luisteren beter en ze steunen de muzikanten veel meer. In de States worden de muzikanten niet altijd voor serieus genomen. Wanneer we hier spelen, zijn de mensen er voor ons. Wanneer we in de States spelen, gaan de mensen ervan uit, dat er ook nog een volgende keer komt en dat het optreden nu niet belangrijk is. “They take us for dummy, you know…”     

Vanaf 2010, wanneer je optreedt in EU, speel je met “Guitar” Ray (SCONA) & “The Gamblers”. Hoe zijn jullie elkaar tegen gekomen? Waarom koos je voor Scona & “the Gamblers”?

Klopt ik speel hier altijd met Ray (Scona) en “The Gamblers” [Gab D, bas – Henry Carpaneto, keys – Marco Fuliano, drums]. We hebben elkaar “on line” ontmoet. De band is me voorgesteld om in Europa te backen. We hebben elkaar pas ontmoet toen we de eerste keer samen optraden. Ik herinner me die show nog heel goed. We stonden alleen geprogrammeerd en het regende toen heel hard. We speelden toen voor zo’n 40 à 50.000 mensen. Ze stonden in de regen te luisteren, maar ze genoten van de show. Het was een goede show! Sinds die show speel ik altijd met Ray. Ik zou géén andere band meer willen…

In 2001 nam je je éérste album “One More Drink” op. Vanwaar deze titel?

Het was een titel van een track van het album… Een rare titel, so what?... (lachje) Ik schreef die song toen ik vijftien was. Pas veel later gebruikte ik de song als titel voor mijn eerste album. Ik hield al van deze song toen ik vijftien was… We speelden toen als tieners zorgeloos in een bandje. We namen het nummer op met een ouderwetswe tape recorder. Ik vergat bijna dat we het nummer nog hadden... Ondertussen, heb ik via via, de originele opname die op een schijf afgedrukt is, zelf gekregen…   

Ondertussen zijn er 5 albums verschenen. Welk album vind je het best?

Als ik moet kiezen tussen de vijf albums, kies ik voor “The Screamer” (2009)… “One More Drink” (2001) deed het niet zo goed. “I’m Here Baby” (2007) deed het beter en kreeg een nominatie als het beste ‘blues album of the year’. Het album “Choose” (2012) is een album met “The Gamblers”. Ondertussen is er twee à drie weken geleden, ook al een nieuw album uitgekomen: “Too Much Trouble”…     

Zijn er overeenkomsten tussen de blues van vandaag en de blues uit je jongere jaren / jaren ‘60?

Ja, er zijn hele grote verschillen… Toen we jong waren keken we naar elkaar, volgden we elkaar en zorgden we ervoor dat iedereen regelmatig aan de bak kwam. We waren in zekere zin bezorgd voor elkaar. Vandaag, zijn muzikanten alleen nog maar zichzelf bezig en denken ze niet meer aan de anderen. Ik ben nog een ouderwetse muzikant, die ondertussen al achtenzestig jaren op het podium staat… Ik ben fier op wat ik gepresteerd heb! Ik ontmoette vele mensen en speelde met de besten…

Wat betekent muziek en meer specifiek “blues” voor jou persoonlijk?

Alles, het is mijn leven, “my way of living”…

Wat zijn je persoonlijke fovoriete “blues standards”?

Alles wat ik schrijf vind je op mijn albums. Alles wat ik schrijf is “in a way” bijzonder. Het komt altijd vanuit mijn hart.

Wat zijn je plannen voor de toekomst (op korte / lange) termijn?

“Keep on singing”!

Laatste vraag (mag een “rare vraag” zijn): hoe wil je later herinnerd blijven?

(Na wat gelach en de nodige verwondering…) Pas op… Momenteel schrijft men een boek over mijn leven. Ik wil herinnerd worden als één van “de beteren” in de muziek business, als iemand die altijd bezorgd was voor zijn collega muzikanten… en als iemand die aan zijn fans dacht. Zij hebben van mij gemaakt, wie ik nu ben… Ik hou van ze!

Mr. Pearson, bedankt voor dit gesprek, bedankt voor de show, bedankt voor je muziek!

Eric Schuurmans

meer foto's